حرفهای جا مونده

امروز در صحبت با همکارانم به یاد دوران دانشجویی و دکتر نقشینه و خانم دکتر فهیم نیا افتادم. چه روزهای پر شور و پر هیاهویی بود. روزهایی که تنها از آنها خاطراتش باقی مانده است. 14 سال گذشت از اولین روزهایی که در دانشگاه با اساتید محترم و دوستان خوبم گذشت. باور گذشت 14 سال از آن روزها خیلی سخت است. روزهایی که دور بودن از آنها را باور نمیکنم و در ذهنم زنده هستند. با گذشت 14 سال اساتید همان اساتید هستند و انگار تنها استادهای من بودند. اما من تنها دانشجوی آنها نبودم و به اندازه 14 سال دانشجویان متعددی را داشتند. نمی دانم همانقدر که من از یاد آن روزها لذت می برم و احساس سرخوشی میکنم ایا اساتیدم هم ، همچین احساسی دارند. شاید آنها گذر این زمان باور کرده باشند و حتی خاطره ای از ما به ذهن نداشته باشند. هرچند من دیگر آن فرد گذشته با آن همه شور و شوق نیستم و الان من هستم و دو کوچولوی دوست داشتنی (امیرحسین و ریحانه) و همسر خوبم که همه زندگی و ذهنیتم را پر کرده اند. حرفهای جا مونده...